E djathta shqiptare në provën historike të lidershipit dhe ekzistencës së saj

Nga Ervis Iljazaj

Protesta e djeshme nuk ishte as bashkim e as protestë për të rrëzuar qeverinë e Edi Ramës. Ajo ishte thjesht një protestë që konsolidoi lidershipin politik të Sali Berishës, në krye të asaj pjesë të opozitës. Madje, protesta ishte tërësisht berishiste. Në gjuhë, në retorikë, në stil dhe në mesazhet që ajo dha. Po ti dëgjosh fajlimet, shumica prejt tyre ishte kundër SPAK dhe kundër ndërkombëtarëve. Fjalimi i Berishës ishte tërësisht i tillë, si për të provuar edhe njëherë se situata e tij pesonale është kthyer në situatën politike të rithemelimit.

Nga ajo protestë në fakt, priteshin mesazhe të ndryshme. Pritej një reflektim për të reformuar opozitën, për hapje të saj, apo për ndryshim të diskurit publik. Por jo! Çdo gjë ishte njësoj si në këto dy vite. Si të thuash, një forcë politike recidiviste, që vazhdon ende me një gjuhë e cila është larg realitetit shoqëror shqiptar.

Megjithatë, një gjë Berisha e arriti. Tashmë lidershpii i tij brenda asaj force politike është i padiskutueshëm. Të gjitha ta që kishin shpresa se me bashkimin e disa deputetëve do të krijohej një e djathtë ndryshe, tashmë duhet të jenë të bindur se ajo forcë politike ka vetëm një emër, Sali Berishën.

Një fenomen i cili zgjat prej 33 vite brenda të djathtës shqiptare. Duke parë kohën shumë të gjatë në krye të së djathtës, është paradoksale në fakt të flasësh për rrëzimin e një regjimi me një lider i cili ka 34 vite në drejtimin e një partie. Një fenomen më shumë unik se sa i rrallë për të gjitha vendet demokratike të botës, madje edhe për ato që nuk kanë një regjim demokratik.

E pikërisht ky është problem i së djathtës sot. Lidhja e përjetshme e saj me emrin e Sali Berishës. Kjo është pothuasje një provë historike të cilën e djathta shqiptare nuk e ka kaluar ende. Nëse të djathtët vendosin që emrin e forcës së tyre politike ta lidhin përjetësisht me emrin e një personi, vështirë se kjo forcë politike do të mbijetojë me mbarimin politik të Berishës.

Këtë provë e ka kaluar e majta në Shqipëri. E majta shqiptare ka patur Enver Hoxhën, pas tij ka ardhur Ramiz Alia, më pas Fatos Nano e sot Edi Rama. E majta në Shqipëri vazhdon të mbijetojë si forcë politike përtej një emri të caktuar, këtu e 70 vite. Ndërsa fatkeqësisht për të djathtën shqiptare kjo ende nuk është vërtetuar. E djatha nuk po arrin dot të tejkalojë përtej emrit të një personi. Dhe kjo është fatkeqësia e saj më e madhe në aspektin politologjik.
Këtë gjë e theksojnë shumë mbështetës së saj edhe publikisht. Theksojnë faktin se PD është partia e Sali Berishës. Dhe këtë gjë e thonë me mburrje, a thua se kjo është diçka për tu lavdëruar si një arritje për demokracinë. Ndërkohë që është totalisht e kundërta. Sa herë që një parti lidhet përjetësisht me emrin e një personi, me fundit e tij politik, vjen në mënyrë automatike dhe fundi i saj.

Është e çuditshme se si në këtë aspekt, ish Partia e Punës shqiptare është më përpara se e djathta në Shqipëri. Një forcë politike e cila u themelua pikërisht për të krijuar parimet e pluralizmit, garës politike dhe demokracisë.

Ndërkohë që sot, pas 34 viteve nga themelimi i saj, vazhdon dhe ecën me parimin ‘’Lenini është partia, partia është Lenini’’, parrulla e famshme e revolucionit Bolshevik.